این مردم را روزگاری در پیش است که در آن روزگار مقرب نیست جز مرد بدگوی و مکار به نزد پادشاه .

 ظریف و زیرک خوانده نشود جز فاسق تیره درون و ناتوان ،و ضعیف ندانند مگر شخص منصف و دادگستر را.

مردم آن زمان صدقه را تاوان و غرامت شمارند و به صله رحم منت گذارند و عبادت را مایه برتری جستن به مردم دانند.

در آن دوران کنیزکان و بندگان ،رایزن پادشاه باشند و کارفرمایی با کودکان افتد و تدبیر امور کشور با خواجگان باشد.

 

نهج البلاغه+ترجمه سید نبی الدین اولیایی_صفحه 759