باز دستانِ ادب شوری نداشت...
چینه ی کوتاهِ حق زوری نداشت...
داستانِ سنگ و پای لنگ بود...
باز در راه خدایان جنگ بود...
دانه های پوچ در یک جو بهشت!!!
ظاهری زیبا... ولی در عمق زشت...
...
راه ما را میکشد در چاه ها ...
کاشکی در راه ما روباه ها...
...
راه میبندیم بر افکار خویش...
آتش اندوزیم در انبار خویش...
مار توی آستین پرورده ایم ...
در تحیر مانده ایم از کار خویش؟!
با دو دستانِ خودی غرقیم ما ...
غرق در انکار... در انکارِ خویش...
بر صدا قفلِ " نباید " میزنیم !!!
این چه اصراری ست بر اصرارِ خویش ؟!!!
...
در لجن : حسِ رهایی میکنیم...
سربدارانیم یا سربارِ خویش؟؟؟
...
بعد از این: ما و همین کفتار ها
بعد از این: ما لاشه ها ، مردار ها
بعد از این: "با عشق خوابیدن خوش است "
بعد از این: "دنیا به کام و یار مست..."
بعد از این: " قربانیِ رویت منم! "
بعد از این: " هر شب سرِ کویت منم! "
...
بعد از این در خاک و خون باید نشست...
بعد از این در خویشتن باید شکست...
...
های شاعر! ساز را دزدیده اند
باعثِ پرواز را دزدیده اند...
بوی تبعید قناری میدهند...
از گلو آواز را دزدیده اند...
گرگها چوپان شدند و... بره ها... _
_ بره های ناز را دزدیده اند...
گرگها از دره جاری گشته اند
دشت های باز را دزدیده اند...
گرگها با مکر بالا رفته اند
از خدا اعجاز را دزدیده اند...
آدم و حوای ما را برده اند
نقطه ی آغاز را دزدیده اند...
...
های شاعر ! ساز را دزدیده اند
وارثِ آواز را دزدیده اند
...
ربنا _فاغفر لنا_ دنیاست این؟؟
شعر ما را میزند!!! با ماست این؟!
هان! قلم! در دستهای کیستی؟!
دردِ که ، درمان برای کیستی؟!
شمعِ تبدارِ کدام افسونگری؟؟
در سرت مرگِ که را می پروری؟؟؟
یک کبوتر با دو بامی؟؟ وایِ ما !
هردوسو چاپی! حرامی؟؟ وایِ ما !
...
پشت بر خنجر کشیدیم ای خدا!
ربنا افرغ علینا "صبر" را ...
برای آنانکه مفهوم پرواز را نمیفهمند هر چقدر اوج بگیری کوچکتر میشوی