افراد  ، آنگاه که می خواهند با شخصی رابطه ای عاطفی یا عشقی برقرار کنند واو را جذب خود کنند ، او را به یک بازی وامی دارند ، بازی تحریک احساسات ،بازی جلب توجه ، یک بازی دوست داشتنی ،بازی که شیفتگی ودوست داشتن را در شخص ایجاد کند.من این را بازی ورود می نامم.

ودقیقا زمانی که می خواهند از وی جدا شوند ،وی را در بازی دیگری دخیل می کنند ،بازی افسوس وار جدایی ،بازی تحریک دیگری به عصبی شدن و وادارکردن وی به انجام حرکتی برای ارضای تمایلات درونی وسرکوب وجدان پس از جدا شدن.من این را بازی جدا شدن می نامم.

بازی ورود انتخابی ست اما بازی جدایی اجباری ست ،بازی جدایی همچون گیر کردن در یک باتلاق است ،هرچه بیشتر دست وپا می زنیم ،بیشتر فرو خواهیم رفت./

سعی نکنیم که ناخواسته وندانسته به این 2 بازی تن در دهیم ،چرا که این 2 بازی را همیشه می بازیم.به تجربه برایم ثابت شده است که در این باتلاق باید کمتر دست وپا زد، تجویز من سکوت وبی تحرکی در برابر ابزارکیف وارضای دیگری قرار گرفتن است.

سکوت به مثابه ی ابزاری مناسب برای واداشتن دیگری به فکر کردن وجای گرفتن در جایگاه قضاوت است.سکوت فرجه ای ست که ما به دیگری می دهیم تا دوست داشتن ونداشتن ،خواستن ونخواستن اش را به ما ثابت کند.این را من بازی تدافعی سکوت می نامم.بازی مقاومت در برابر حملات هیستریک وپراکنده وممتد دیگری. شما با بازی تدافعی سکوتتان دیگری را به فکر ،خلسه وبازگشت به درون ارجاع می دهید تا به درک درستی از خود ،سوژه ونوع خواسته ومطالباتش در روابط نائل آید.

همان رخداد مسیحایی ،همان فرصتی که ما باید به او وخودمان برای اثبات ودرکی درست بدهیم واین ماییم که دانسته وخواسته دستش را گرفته ایم ،این ماییم که به یاری شتافته ایم.این ماییم که به هر دویمان کمک کرده ایم.

شخص در بازی جدایی ، بازی روان پریشانه وسردر گمی را طراحی می کند تا شما را برای تحریک ورفتاری نامناسب آماده می کند تا در لحظه ی آخر ضربه ی نهایی را به شما وارد کرده وآنگاه همواره به خاطر کاری که کرده اید  شما را در ناخودآگاهش محکوم می کند و نمی بخشد،چقدر ساده ،به اندازه ی آب خوردن لازم است تا شما بازی را ببازید.این جدایی بی دلیل روی دیگر دوست داشتن بی دلیل است.دوست داشتنی که نه بنا به ماهیت درونی ونیازی روانی وجسمانی بلکه برای فرار از دنیای تنهاییهایمان به ما تحمیل می شود.

در این وضعیت نباید با احساسات مقطعی این فرصت را از شخص مخاطبتان بگیرید ، باید هر دو بیشتر بیندیشید ،باید هر دو به نوعی خود آگاهی برسید.خودآگاهی را من این چنین تعریف می کنم :

خود آگاهی همان نحوه ی واکنش به میل ماست ، خود آگاهی هویت یابی خواهش های ناموجود یا گم گشته ی وجودیمان است.ما در زندگی چیزی را می خواهیم که در واقع هیچ میلی بدان نداریم ، آری میل واقعی را باید به جایگاه اصلی بازگرداند ،اگر مخاطب عاطفی تان بازگشت ،همان رخداد مسیحایی زندگانی به انجام می رسد وما هر دویمان به خود آگاهی خواهیم رسید،خود آگاهی راه برون رفت از یک بن بست ذهنی وایجادراهی بی پایان وافقی ناخاموش .بازگشت به درون دیگری بزرگ ودرک پدیده ای تراژیک  به نام عشق در درونمان ، از میل به دیگری در عین تمام فشارهای روزمرگی . در اینجا او ماهیت وجودی شما را دریافته است وتا ابد از آن هم خواهید بود.

واگر بازنگشت ،از اول شما مال هم نبوده اید ،شما هر دو چیزی را طلب می کردید که میلی به آن نداشته اید پس زور بی خود نزنید.